Δική της για πάντα

Τι να είναι εκείνο που μας έλκει τόσο πολύ στη θάλασσα , στα ποτάμια, στη βροχή ;Να είναι άραγε γραμμένη στα κύτταρά μας η καταγωγή των προγόνων μας ; Η ανάμνηση του αμνιακού υγρού μέσα στη μήτρα της μητέρας μας ;Γιατί τόση απέραντη νοσταλγία για το υγρό στοιχείο ;Ακόμα και βρώμικη η θάλασσα περικλείει μια μαγεία που αιχμαλωτίζει το βλέμμα και τη ψυχή.Τα ποτάμια και τη βροχή τα γνωρίζω πολύ καλά από μικρή . Η θάλασσα στην παιδική μου ηλικία δεν ήταν παρά μονάχα ένας απόμακρος ξένος . Όταν όμως τη γνωρίσεις , σε κάνει δική της για πάντα.
Στα χρόνια της ξηρασίας στην Αθήνα , μου έλειπε αφάνταστα η βροχή . Προχθές βγήκα περίπατο στους δρόμους κάτω απ' το τραγούδι που μουρμούριζε η βροχή στη μαύρη μου ομπρέλα . Βλέπετε η βροχή δεν κάνει διακρίσεις , το ίδιο τραγούδι λέει είτε η ομπρέλα είναι μαύρη , κίτρινη , κόκκινη...