Ραντεβού με τον φαρμακέμπορα…

Στη γειτονιά μου έχουν εναπομείνει κάποιες νοσταλγικές μονοκατοικίες …όχι εγώ μένω σε διαμέρισμα…σε μία από αυτές , η οποία έχει την τύχη τα τελευταία χρόνια να βρίσκεται απέναντι από μία παιδική χαρά , παλαιότερα ήταν μια εγκαταλελειμμένη μονοκατοικία γεμάτη σκουπίδια…υπάρχει ένα παράθυρο ορθάνοιχτο , πλαισιωμένο με ρυτιδιασμένα παντζούρια και στο κέντρο μια συμπαθέστατη «γριούλα» …με πρόχειρη εκτίμηση , 80 κάτι Βαϊων…
Συχνά πυκνά την βλέπω στο παραθύρι ανταλλάσσουμε καλημέρες ενώ εγώ προχωράω με βιαστικό βήμα …Στη γειτονιά μένω μεγάλο χρονικό διάστημα …την «γιαγιούλα» όμως τη συναντώ τα τελευταία χρόνια …
Προχθές κάτι σχολίασε για τα …ποδαράκια μου…ξανά πάλι ίδιος σχολιασμός την επομένη…Σήμερα όμως φαίνεται ότι της φάνηκα λιγότερο βιαστική ή η ηλιόλουστη μέρα της έδωσε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και αποφάσισε να μου ανοίξει συζήτηση…
…Είμαι παλιά Αθηναία , έμενα στον Προφήτη Ηλία…Πήγα δημοτικό , γυμνάσιο, πέρασα Πανεπιστήμιο , τελείωσα φαρμακευτική , δούλεψα 2 χρόνια στο κέντρο της Αθήνας .Ώσπου γνώρισα ένα πλούσιο φαρμακέμπορα , είχε φαρμακαποθήκη με την οικογένεια του στην Αίγυπτο , μέχρι που τους έδιωξε ο Νάσερ…Μου ζήτησε λοιπόν να δώσουμε ραντεβού στο υπουργείο γιατί ήθελε έμπιστα άτομα να…
Άκουγα από τη μία με ενδιαφέρον τα λόγια της ,από την άλλη μετέφερα το βάρος του σώματος από το ένα πόδι στο άλλο ανυπόμονα , σκεπτόμενη αν θα προλάβω το ΚΕΠ , το ταχυδρομείο , το βιβλιοπωλείο , τη Vodaphone…τελικά παίρνω το θάρρος την ώρα που …έκλεινε το ραντεβού με τον φαρμακέμπορα και λέω ότι λυπάμαι ,πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία σας αλλά τρέχω να προλάβω το ΚΕΠ…να την συνεχίσουμε μία άλλη φορά…Μου απαντάει χαμογελαστά :οπότε βάζω αποσιωπητικά …για να την συνεχίσουμε…
Τρέχω στο ΚΕΠ …κλειστό λόγω συνέλευσης μέχρι τέλος ωραρίου…αναγκαστικά αναβάλλεται το βιβλιοπωλείο , το ταχυδρομείο…
Τι κρίμα κι έχασα το ραντεβού με τον φαρμακέμπορα…
Η «γριούλα» …η «γιαγιούλα» …όπως συνηθίζουμε να λέμε ήταν κάποτε μια κυρία που σπούδασε φαρμακοποιός και μάλιστα σε μια εποχή που οι περισσότεροι δεν τελείωναν ούτε καν το δημοτικό …
Γιατί έχουμε την τάση να υποτιμούμε τους ανθρώπους όταν αισίως έχουν ζήσει και περάσει κατώφλια πολλών δεκαετιών …γιατί διαγράφουμε την προηγούμενη ζωή τους και θεωρούμε ότι είναι βαρετά άτομα , χωρίς προσόντα , με μειωμένες πνευματικές δυνατότητες , ξεκομμένοι από την πραγματική ζωή , ενώ εμείς στο fb …ζούμε real life…που δεν έχουν να μας δώσουν ΤΙΠΟΤΑ …
Οι αρχαιότεροι λαοί σεβόντουσαν και προσκυνούσαν μάλιστα τους ηλικιωμένους , εμείς γιατί τους παραγκωνίζουμε και πιστεύουμε ότι η δύναμη και η ευτυχία βρίσκεται μόνο στα νιάτα…Ποια νιάτα …μέχρι πότε θα είμαστε νιάτα …
Αναμένω το ραντεβού με τον φαρμακέμπορα…

Η φωτογραφία κυκλοφορεί ευρέως στο internet , δεν μου ανήκει ,δεν γνωρίζω τον δημιουργό , θεώρησα ότι ήταν καταπληκτική και την αντέγραψα...

Το μολυβάκι

Ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους…

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μολυβάκι όμορφο, με μια ωραία φορεσιά. Από τη μια είχε πολλά συννεφάκια λευκά και αφράτα και από την άλλη είχε χαμογελαστούς , χρυσαφένιους ήλιους. Καθόταν ήσυχα-ήσυχα μέσα σε μια ορθογώνια κούτα μαζί με τα αδέλφια του περιμένοντας πότε θα ερχόταν ένα παιδικό χεράκι να το διαλέξει και να το υιοθετήσει. Κάθε μέρα έστηνε αυτί όταν ακουγόταν το κουδουνάκι του βιβλιοπωλείου , μήπως και ακούσει καμιά παιδική φωνούλα. Όταν επιτέλους εμφανιζόταν μία , τέντωνε το κεφαλάκι του ψηλά , μπας και τράβαγε τη προσοχή .Γύρναγε τη πλευρά που φαινόντουσαν οι χαμογελαστοί ήλιοι .Το έπιαναν αδιάφορα τα παιδικά χεράκια και το ξανάφηναν, λέγοντας μερικές φορές …τι χαζό μολυβάκι είναι αυτό, αυτά τα σχέδια , είναι για γιαγιάδες….άκου ήλιους και συννεφάκια ….καλά μωρά είμαστε τώρα….πφφφ.
Τ’άκουγε το καημένο το μολυβάκι και πολύ στενοχωριόταν και γύρναγε τη πλευρά με τα σύννεφα και προσπαθούσε να σκύψει το κεφαλάκι για να κλάψει χωρίς να το δει κανείς.
Μια μέρα το πιάνει απαλά μια θλιμμένη κυρία , μέσα στα ταλαιπωρημένα απ’το χρόνο χέρια της και λέει : Α τι όμορφο, μου θυμίζει τη παιδική μου ηλικία και αποφασίζει να το αγοράσει. Το βάζει μέσα στη καφέ της τσάντα και απομακρύνεται από το γνώριμο μαγαζί.
Το μολυβάκι τρανταζόταν ολόκληρο μέσα στη τσάντα. Κοίταξε γύρω του και είδε ένα πακέτο χαρτομάντιλα και κλειδιά .Σπουδαία παρέα σκεφτόταν το μολυβάκι κι εγώ που ονειρευόμουν να με υιοθετήσει ένα παιδάκι…τώρα μάλιστα θα βαρεθώ τη ζωή μου εδώ μέσα !
Ένιωθε να τραμπαλίζεται πολύ ώρα , μάλιστα τον έπιασε και ναυτία , προσπαθούσε να κρατηθεί. Τον αγριοκοίταξαν οι γείτονές του και τα χαρτομάντιλα του είπαν :Α κοίτα να σου πω , εμείς δεν γεννηθήκαμε για χάρη σου , μην τολμήσεις και κάνεις εμετό , εμείς γεννηθήκαμε για να υπηρετήσουμε τους ανθρώπους , όχι ένα ταπεινό μολυβάκι. Σφιγγόταν το μολυβάκι και είπε στον εαυτό του , πρέπει να σκεφτώ κάτι ευχάριστο για να ξεχαστώ .Και φαντασιωνόταν ένα όμορφο ξανθό κοριτσάκι με γαλάζια μάτια που τον κράταγε στο χέρι και έφτιαχνε ωραίες ζωγραφιές με ήλιους και συννεφάκια.
Ξαφνικά ακούει ένα παρατεταμένο ήχο και λούζεται ολόκληρος με ένα κίτρινο φως, νιώθει το γερασμένο χέρι και μια περίεργη μυρωδιά στον αέρα , κάτι σαν χλωροφόρμιο, μάλιστα κάτι σαν χλωροφόρμιο. Δεν ήξερε τι ήταν αλλά μια μέρα κάποιος την ανέφερε στο βιβλιοπωλείο λέγοντας ότι ήταν ελαφρώς δυσάρεστη μυρωδιά.
-Κοίτα τι σου έφερα Κατερίνα μου , ένα όμορφο μολυβάκι για να κάνεις ωραίες ζωγραφιές , αγάπη μου !
Επιτέλους σκέφτηκε το μολυβάκι ένα παιδικό χεράκι! Για να δω και πως μοιάζει αυτή η γλυκούλα φωνούλα. Και το μολυβάκι μένει με το στόμα ανοιχτό .Το κοριτσάκι δεν είχε τα ξανθά μαλλάκια που φανταζόταν , ούτε και καστανά , ούτε και μαύρα μαλλιά, δεν είχε καθόλου μαλλάκια. Περίεργο αυτό για κοριτσάκι. Έχω δει παππούδες φαλακρούς, γιαγιάδες σχεδόν γλόμπους αλλά κοριτσάκια ποτέ. Δε μίλησε και προσπάθησε να μη δείξει την έκπληξή του.
Το μολυβάκι (β΄μέρος)
-Α τι καταπληκτικό μολύβι είναι αυτό γιαγιά! Σ’ ευχαριστώ πολύ !Τι ωραία συννεφάκια και τι ωραίοι ήλιοι. Ε λοιπόν επειδή είσαι μοναδικό , τελείως διαφορετικό από τα μολύβια που είχα μέχρι τώρα θα σου δώσω και όνομα. Θα σε λέω ηλιοσυννεφάκι.
-Αχ επιτέλους ένα παιδάκι με υιοθέτησε και μου έδωσε και όνομα. Τι τυχερούλης που είμαι!
-Αλήθεια πιστεύεις ότι είσαι τυχερούλης ?
-Ορίστε ? Συγγνώμη ! Ακούς τις σκέψεις μου ? Έμεινε με ανοιχτό το στόμα το μολυβάκι.
-Φυσικά! Όχι μόνο τη δική σου αλλά και όλων όσων αγαπάω.
-Και μένα δηλαδή….αφού δε με γνωρίζεις….πως και διαβάζεις τις σκέψεις μου ?
-Α μα είναι πολύ απλό ! Σ’ αγάπησα αμέσως! Πρώτα απ’ όλα γιατί είσαι διαφορετικό μολύβι από τα άλλα. Είσαι ένα όμορφο ,σκεπτόμενο ηλιοσυννεφάκι και μη με κοιτάς με ανοιχτό το στόμα , σε παρακαλώ ! Με κάνεις και νιώθω άσχημα . Ρώτα αυτό που θες να μάθεις !
-Εγώ ? Τι θέλω να μάθω ?
-Γιατί δεν έχω μαλλιά σαν τα άλλα παιδιά.
- Α ναι, κοκκίνισε το ηλιοσυννεφάκι και κοκκίνισαν και οι ήλιοι και τα συννεφάκια. Γιατί…γιατί αλήθεια, που πήγαν τα μαλλιά σου?
-Μου έπεσαν .
-Σου έπεσαν ? Δηλαδή τι εννοείς όπως πέφτουν τα φύλλα απ’ τα δέντρα το φθινόπωρο και μένουν ολόγυμνα το χειμώνα?
-Ακριβώς .
-Γιατί ?
-Γιατί έχω καρκίνο .
-Α ! Τι είναι αυτό καλό ή κακό ?
-Κακό.
-Κακό ? Και το λες έτσι απλά ?
-Αφού είναι η αλήθεια !
-Και γιατί Κατερίνα μου είναι κακό ?
-Γιατί άμα έχεις καρκίνο πεθαίνεις.
-Καλά αφού όλοι οι άνθρωποι πεθαίνουν, τι το διαφορετικό έχει ο καρκίνος ?
-Σε κάνει και πεθαίνεις νωρίτερα .
-Α μάλιστα ! Δηλαδή πότε ακριβώς ?
-Όταν μ ‘αφήσουν η γιαγιά μου και οι γονείς μου, τότε θα πεθάνω ήσυχα .
-Α δηλαδή και αυτό το αποφασίζουν οι μεγάλοι ?
-Όχι βρε κουτούτσικο, δεν κατάλαβες !
-Να εγώ ξέρω ότι θα πεθάνω και θα πάω να συναντήσω τον παππού στον ουρανό. Αλλά η γιαγιά μου και οι γονείς μου δεν θέλουν να με αφήσουν να πεθάνω. Και έτσι περιμένω μέχρι να το πάρουν απόφαση ό,τι είναι αναπόφευκτο!
-Αναπόφευκτο ? Δηλαδή?
-Ότι δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.
Α μάλιστα και έμεινε πάλι το μολυβάκι με ανοιχτό το στόμα. Ναι αλλά δεν κατάλαβα γιατί σου έπεσαν τα μαλλιά ?
-Τα μαλλιά μου έπεσαν γιατί κάνω χημειοθεραπεία.
-Τι κάνεις χημειο…..πεία ?
-Χημειοθεραπεία…..Είναι μια θεραπεία με φάρμακα που σκοτώνει το καρκίνο και βοηθάει να σωθούν τα παιδάκια. Όμως μαζί με το καρκίνο σκοτώνει δυστυχώς και τα μαλλιά.
-Άρα λοιπόν θα ζήσεις Κατερινάκι !
-Όχι …ηλιοσυννεφάκι μου!
-Όχι …Γιατί ? Αφού είπες ότι η χημειο…τέτοια σου , σώζει τα παιδάκια.
- Όχι πάντα!
-Όχι πάντα ?
-Όχι ! Γιατί εγώ τόσο χρειαζόταν να ζήσω πάνω στη γη. Ό,τι ήταν να μάθω, το έμαθα. Βλέπεις η αρρώστια σου μαθαίνει πολλά πράγματα και γίνεσαι σοφή γιαγιά απ’ τα επτά σου χρόνια.
-Δηλαδή τι μαθαίνεις ?
-Μαθαίνεις τον πόνο, τη στενοχώρια, την αξία της ζωής, την αγάπη των δικών σου αλλά και ότι η ζωή συνεχίζεται εκεί ψηλά χωρίς πόνο και στενοχώρια! 
-Καλά με δουλεύεις ! Και συ που το ξέρεις αφού δεν πήγες ακόμα ?
-Το ξέρω γιατί μου το είπε ο Πετράκος.
-Ο Πετράκος ? Ποιος είναι πάλι αυτός ?
Ο Πετράκος είναι ο φύλακας άγγελός μου. Και με φροντίζει.
-Αλήθεια, που είναι τώρα ?
-Ακριβώς δίπλα σου .
-Δίπλα μου ? Και γιατί δεν τον βλέπω ?
-Γιατί είναι δικός μου φύλακας άγγελος και μόνο εγώ μπορώ να τον δω !
-Α μάλιστα !Ουφ ! Σαν πολλά έμαθα σήμερα ! Τα έμαθα όλα μονοκοπανιάς ! Ζαλίστηκα τόσα πολλά που ήταν!

Το μολυβάκι (επίλογος)
Πλησιάζει ένα σγουρόμαλλο αγόρι που το δωμάτιο του βρίσκεται στην χειρουργική κλινική.
Κυριάκος : Γεια σου Κατερίνα. Τι κάνεις ?
Κατερίνα: Καλά …..εσύ ?
Κυριάκος :Μια χαρά !
Κατερίνα : Μπράβο! Πότε θα φύγεις ?
Κυριάκος :Ε….μάλλον τη Δευτέρα….
Κατερίνα : Ωραία….Κοίτα ένα ωραίο μολύβι .Από τη μια χαμογελάει και από την άλλη είναι λυπημένο.
Κυριάκος :Για να δω…..α…..φοβερό !Ποιος σου το έφερε ?
Κατερίνα :Η γιαγιά μου. Και σου το χαρίζω.
Κυριάκος : Μα αφού η γιαγιά σου το έφερε για σένα.
Κατερίνα :Ναι το ξέρω αλλά εγώ θέλω να το χαρίσω σε σένα. Όμως θα υποσχεθείς ότι θα το προσέχεις γιατί είναι πολύ ευαίσθητο μολυβάκι.
Κυριάκος :Ευαίσθητο ….μα τι λες τώρα Κατερίνα τα μολύβια δεν έχουν αισθήματα !
Κατερίνα: Και βέβαια έχουν…και θα το δεις.
Κυριάκος :Πρέπει να φύγω…..πάω με φωνάζουν….
Κατερίνα : Γεια σου Κυριάκο μου….γεια σου αγαπημένο μου μολυβάκι….μη γκρινιάζεις…θα δεις ο Κυριάκος είναι καλό παιδί….θα το αγαπήσεις όπως αγάπησες και μένα….θα μου φτιάχνετε ωραίες ζωγραφιές με ήλιους και συννεφάκια…και γω θα χαίρομαι να τις κοιτάω από εκεί ψηλά ,στον ουρανό….θα κάνουμε και κριτική επιτροπή με τον παππού…και θα τις βαθμολογούμε…..

Το μολυβάκι είχε πρωτοδημοσιευτεί το 2007 στο blog  imikrimarika.wordpress.com το οποίο είχε διάρκεια ζωής ενός χρόνου και δεν υφίσταται πλέον.

Περί ΕΚΛΟΓΩΝ ο λόγος ;

Περί ΕΚΛΟΓΩΝ ο λόγος ;


Ήρθα στην Ελλάδα λίγο πριν κλείσω τα 13 ,το 1975 ακριβώς μετά την Χούντα. Ο πατέρας μου συνταξιούχος ανθρακωρύχος του Βελγίου περίμενε να «ηρεμήσουν» τα πράγματα στην Ελλάδα για να επιστρέψουμε στην πατρίδα Ελλάδα που τόσο νοστάλγησαν οι γονείς μου. Η επιστροφή ήταν ένα σοκ για όλους. Ο πατέρας μου να τρέχει για τα γραφειοκρατικά , να θέλει τα παιδιά του να είναι και τυπικά Έλληνες , να έχουν την Ελληνική υπηκοότητα . Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να κρατήσουμε και την Βελγική υπηκοότητα και την Ελληνική. Έτρεχε μέρες αγανακτισμένος με τους Έλληνες γραφειοκράτες που ουδεμία σχέση είχαν με την ευγένεια και την εξυπηρετικότητα των Βέλγων . Τον έφεραν σε τέτοιο σημείο που ξεστόμισε στους δημόσιους υπαλλήλους :αφού το ελληνικό κράτος δεν θέλει τα παιδιά μου θα τους δώσω την …Τουρκική υπηκοότητα ! Ποιος …εκείνος που ήταν παιδί Ελλήνων προσφύγων από την Σμύρνη !
Οι εκλογές για μένα στην Ελλάδα , ήταν μια αποκάλυψη ! Σημαίες ποικίλων χρωμάτων να ανεμίζουν , συνοδευόμενες από μεγάφωνα στη διαπασών με επαναστατικά τραγούδια , φειγ βολάν να φτερουγίζουν στον αέρα ώσπου να προσγειώνονται μαλακά πάνω στην άσφαλτο για να καλύψουν τυχόν ξεχασμένο κενό… Μα που ζούσα τόσα χρόνια , γιατί δεν πήρα χαμπάρι να γίνονται εκλογές στο Βέλγιο …Άκουγα τους συμμαθητές μου ,στην Ελλάδα ,να μιλάνε για κόμματα και πολιτικά πρόσωπα . Ρώτησα κι εγώ τον πατέρα μου , εμείς τι ψηφίζουμε ;
Δεν ξέρω ποιον ψηφίζει η μάνα σου και ούτε με ενδιαφέρει , η ψήφος ανήκει στον καθένα προσωπικά και δεν υπάρχει λόγος να γνωρίζει κανείς άλλος …Αυτό ήταν το πνεύμα των λόγων του .
Ο πατέρας μου γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη , έζησε την κατοχή , την πείνα , έζησε και τον εμφύλιο σπαραγμό . Αδελφός μου είπε σκότωσε αδελφό για τα πολιτικά …
Το κλίμα των ημερών , η βία , λεκτική και σωματική μου έφερε πιο έντονα στη μνήμη τα λόγια του πατέρα μου …

Περιδιαβαίνοντας...

"Κορμός"

Μιχάλης Μανουσάκης

Χανιά Κρήτης 1953

" Κορμός "

Ακρυλικό και κάρβουνο σε ξύλο

240 Χ 80 εκ.

2009

Συλλογή Καλλιτέχνη

"Ανακομιδή"

Χρήστος Μποκόρος

Αγρίνιο 1956

" Ανακομιδή "

280 πλακάκια από ξύλο κέδρου

20,5 Χ 20,5 το καθένα

ζωγραφισμένα με χρώματα λαδιού

και πανιά

294 Χ 420 εκ . σύνολο ,

Συλλογή Καλλιτέχνη

Στο Βορρά στο Νότο στην Ανατολή στη Δύση

Παντελής Χανδρής

Αθήνα 1963

" Στο Βορρά στο Νότο στην Ανατολή στη Δύση "

Πολυεστερικές φιγούρες σε φυσικό μέγεθος

2004 Συλλογή καλλιτέχνη